تهران- ایرنا- استرس عمومی مادر، می‌تواند بر افزایش وزن کودکان و نوجوانان تاثیر بگذارد. به نظر می‌رسد والدینی که استرس بیشتری را گزارش می‌کنند در معرض خطر استفاده از شیوه‌های اجباری و کنترلی مانند فشار برای غذاخوردن، محدودیت و نظارت هستند که کمتر به نشانه‌های گرسنگی و سیری کودکان پاسخ می‌دهند.
چاقی در دوران کودکی و نوجوانی به ویژه طی دهه دوم زندگی به عنوان یک پیش‌بینی‌کننده قوی چاقی بزرگسالی مطرح است؛ وضعیتی که خود زاینده چالش‌های متعدد برای سلامت جسمی و نیز روانی است.
مدیرکل سلامت شهرداری تهران به تازگی اظهار داشته بررسی‌ها نشان داده ۴۸ درصد دانش‌آموزان تهرانی دارای اضافه وزن هستند و این کودکان در معرض بیماری‌هایی همچون دیابت، فشار خون و … قرار دارند.
همچنین، بنابر اعلام سرپرست معاونت تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش، ۳۳ درصد دانش‌آموزان کشور از مجموع ۱۶ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر دچار مشکلات جدی در زمینه بحران چاقی و مشکلات ساختار قامتی هستند. شیوع پاندمی کرونا از اواخر سال ۱۳۹۸ آمار چاقی کودکان را حدود ۸ درصد افزایش داد تا ۳۴ درصد دختران و ۳۱ درصد پسران دانش‌آموز در ایران با چالش چاقی دست به گریبان شوند.
نقش عوامل ژنتیکی در چاقی کودکان
والدین از طریق فرایندهای متعدد اجتماعی کردن، بر رفتارها، عادت‌ها و نگرش‌های کودک تاثیر می‌گذارند.
تاثیرات این چنینی والدین، رشد مشکلات مربوط به وزن کودکان را هم می‌تواند گسترش دهد و درک این تأثیرات راه مهمی در پیشگیری و مداخلات برای مشکلات تغذیه‌ای و اضافه وزن کودکان است.
خطرات مرتبط با این محیط‌ها ممکن است در خانواده‌هایی افزایش یابد که والدین در آنها دارای وزن بالاتری هستند. وضعیت چاقی والدین به خصوص مادر می‌تواند یک ریسک فاکتور باشد، زیرا به عنوان پیش‌بینی‌کننده قوی چاقی بزرگسالان در اوایل کودکی مشخص شده است و شاخص توده بدنی هم در مادر و هم در پدر با شاخص توده بدنی در فرزندان مرتبط است.
درحالی که عوامل ژنتیکی در هر دو والد که به فرزندان منتقل شده‌اند، ممکن است بخش عمده‌ای از این ارتباطات فنوتیپی* را توضیح دهد، عوامل محیطی مشترک نیز تا زمانی که آنها در کنار هم زندگی می‌کنند ممکن است تاثیر داشته باشند.